NOWE PRZYKAZANIE. OBECNOŚĆ BOŻA. — Jezu, udziel mi łaski, abym zrozumiał do głębi Twoje nowe Przykazanie, Przykazanie miłości braterskiej. Rozważanie. 1. Przykazanie: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Mt 22, 39) wymaga już cnoty mocnej i głębokiej, ale nie dosięga jeszcze najwyższej normy miłości.
Tekst piosenki: Ref. Przykazanie nowe daję wam, Byście się wzajemnie miłowali. 1. Gdybym mówił językami ludzi i Aniołów, A miłości bym nie miał, Stałbym się jak miedź brzęcząca, Albo cymbał brzmiący. 2. Gdybym posiadał wszelką wiedzę I wiarę taką, iżbym góry przenosił, Lecz miłości bym nie miał, Byłbym niczym. 3. I gdybym rozdał ubogim całą swoją majętność, A ciało swe wystawił na spalenie, Lecz miłości bym nie miał, Nic mi nie pomoże. 4. Miłość jest cierpliwa. Miłość jest łaskawa. Miłość nie zazdrości, Nie szuka poklasku. 5. Miłość nie unosi się pychą, Ale jest pokorna, Miłość nie szuka swego, Gniewem się nie unosi. 6. Miłość nie pamięta złego, Nie cieszy się z niesprawiedliwości, Lecz współweseli się z prawdą. Miłość wszystko znosi i przetrzyma. 7. Miłość nigdy nie ustaje, Zniknie to, co jest tylko cząstkowe. Teraz trwa wiara, nadzieja i miłość, Z nich zaś największa jest Miłość. Mimo że przykazanie skierowane jest do dzieci, zakłada ono jednak i pozostałe związki pokrewieństwa, czyli szacunek rodziców wobec dzieci, wdzięczność wobec przodków, obowiązki w relacjach z wychowawcami, nauczycielami czy pracodawcami. Nie zabijaj – życie ludzkie jest święte, bo dane od Boga. Piąte przykazanie zabrania Tekst piosenki: To przykazanie Ja dziś daję wam, byście się miłowali, jak Ja miłuję was, byście się miłowali, jak Ja miłuję was. A wtedy wszyscy poznają, żeście moi, gdy miłość wzajemną mieć będziecie. /2x 2. Wierzymy Panie, że nadejdzie czas, kiedy nastanie miłość wśród ludzi wszystkich ras, kiedy nastanie miłość wśród ludzi wszystkich ras. I kiedy wszyscy uwierzą razem z nami, a miłość wzajemna nas ocali. /2x 3. Pokoju wtedy dasz nam, Panie, dar, który nam obiecałeś, obfity ze wszech miar, który nam obiecałeś, obfity ze wszech miar. A wtedy poznasz, o Panie, żeśmy Twoi, bo miłość wzajemną mieć będziemy. /2x Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu "Przykazanie nowe daje wam, byście się wzajemnie miłowali" Jeśli ktoś chce, może tu wpisywać własne intencję. Byłoby super gdybyśmy łączyli się codziennie o 21.00, będąc w różnych miejscach świata, na wspólnej modlitwie omadlając pozostawione prośby. Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus przekazuje uczniom i światu nowe przykazanie. Przewyższa ono znacznie, a nawet kontestuje dotychczasowe przykazania i doskonałość praktykowaną dotychczas przez faryzeuszy. Doskonałość faryzejska polegała przede wszystkim na nienagannym zachowaniu Prawa i nadmiernym koncentrowaniu się na formach zewnętrznych. Często gubiono przy tym wnętrze, serce, miłość. Jezus uczy miłości doskonałej, która obejmuje każdego człowieka, nawet wrogów: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie tym, którzy was przeklinają i módlcie się za tych, którzy was oczerniają (Łk 6, 27n). Taki rodzaj miłości jest naśladowaniem Boga Ojca, który jest dobry dla niewdzięcznych i złych (Łk 6, 35). Przykład takiej miłości dał Jezus, szczególnie w czasie swojej męki. Do Judasza, który Go zdradza mówi: Przyjacielu, po coś przyszedł? (Mt 26, 50). Na krzyżu modli się za wszystkich wrogów, oprawców i prosi Ojca o przebaczenie ich zbrodni; a nawet usprawiedliwia ich nieświadomość: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 34). Co więcej, umiera z miłości do grzeszników: Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15, 13). Św. Paweł napisze: Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy [jeszcze] byli bezsilni. A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami (Rz 5, 6-8). Jezus zaprasza swoich uczniów do naśladowania Go. Jesteśmy prawdziwie uczniami Jezusa, gdy kochamy się wzajemnie, jak On. W czasie Wieczerzy Pożegnalnej (J 13, 1-17) Jezus pozostawił nam wzór, matrycę miłości. Jezus klęka przed uczniami i obmywa im nogi. Zdejmowanie gościom sandałów i mycie ich zakurzonych stóp było posługą, którą wykonywali niewolnicy, czasami również kobiety. Nigdy jednak nie czynił tego ojciec rodziny ani mistrz wspólnoty. Woda wylewana na stopy zmywała brud. Olejek, którym smarowano stopy – goił rany. Namaszczanie stóp i zranionych miejsc oliwą było jak delikatny dotyk czułości, miłości. Obmycie stóp uczniom rekapituluje symbolicznie wszystkie słowa i czyny Jezusa: Umiłowawszy swoich na świecie do końca ich umiłował (J 13, 1). Ten gest ukazuje logikę miłości, służby i daru. Testament z Wieczernika, potwierdzony na krzyżu jest dla uczniów wzorem, matrycą. Podobnie jak Jezus, uczniowie winni sobie nawzajem umywać nogi, czyli w pokorze wzajemnie sobie posługiwać, dotykać zranionych miejsc oliwą miłości, umierać jedni za drugich. Miłość Jezusa jest modelem, wzorem i miarą bezinteresownej, uniwersalnej miłości. Jaki aspekt, cecha miłości jest mi najbliższa? A jaka najdalsza? Dla jakich ludzi nie ma jeszcze miejsca w moim sercu? Kto dziś jest moim największym wrogiem? Czy doświadczam na co dzień dotyku miłości Jezusa? Czy tęsknię za czułością i jestem czuły wobec siebie? Czy potrafię dotknąć drugiego człowieka w sposób czuły? Czy jestem jak oliwa, balsam na rany moich bliźnich czy raczej kimś, kto je zadaje? Kogo chciałbym dziś dotknąć moimi rękami? Przed kim chciałbym otworzyć swoje serce, okazać miłość i życzliwość? Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. Polubienia: 656,Film użytkownika wojciech023 (@wojciech023) na TikToku: „Jan Paweł II Wielki orędownik pokoju.”.Jan Paweł II Wielki | Przykazanie Nowe Przykazanie Nowe Daje Wam - Jan Paweł II.Ref. Przykazanie nowe daję wam, – byście się wzajemnie Gdybym mówił językami ludzi i Aniołów, – a miłości bym nie miał, – stałbym się jak miedź brzęcząca, – albo cymbał Gdybym posiadał wszelką wiedzę – i wiarę taką, iżbym góry przenosił, – lecz miłości bym nie miał, – byłbym I gdybym rozdał ubogim całą swoją majętność, – a ciało swe wystawił na spa¬lenie, – lecz miłości bym nie miał, – nic mi nie Miłość jest cierpliwa. – Miłość jest łaskawa. – Miłość nie zazdrości, – nie szuka Miłość nie unosi się pychą, – ale jest pokorna, – miłość nie szuka swego, – gniewem się nie Miłość nie pamięta złego, – nie cieszy się z niesprawiedliwości, – lecz współweseli się z prawdą. – Miłość wszystko znosi i Miłość nigdy nie ustaje, – zniknie to, co jest tylko cząstkowe. – Teraz trwa wiara, nadzieja i miłość, – z nich zaś największa jest Miłość.Ewangelia (J 13, 31-33a. 34-35) Przykazanie nowe daję wam Słowa Ewangelii według Świętego Jana Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. PRZYKAZANIE NOWE DAJĘ WAM Ant. Przykazanie nowe daję wam byście się wzajemnie miłowali 1. Gdybym mówił językami ludzi i Aniołów, A miłości bym nie miał, Stałbym się jak miedź brzęcząca, Albo cymbał brzmiący. 2. Gdybym posiadał wszelką wiedzę I wiarę taką, iżbym góry przenosił, Lecz miłości bym nie miał, Byłbym niczym. 3. I gdybym rozdał ubogim całą swoją majętność, A ciało swe wystawił na spalenie, Lecz miłości bym nie miał Nic mi nie pomoże. 4. Miłość jest cierpliwa. Miłość jest łaskawa Miłość nie zazdrości, Nie szuka poklasku. 5. Miłość nie unosi się pychą, Ale jest pokorna, Miłość nie szuka swego Gniewem się nie unosi. 6. Miłość nie pamięta złego, Nie cieszy się z niesprawiedliwości. Lecz współweseli się z prawdą. Miłość wszystko znosi i przetrzyma. 7. Miłość nigdy nie ustaje, Zniknie to, co jest tylko cząstkowe, Teraz trwa wiara, nadzieja i miłość, Z nich zaś największa jest Miłość. (sł. 1 Kor 13, muz. ant. M. Machura) ŚPIEWNIKI, w których można znaleźć nuty do tej pieśni: Exsultate Deo to uznany i znakomity śpiewnik w opracowaniu Gizeli Marii Skop. Uwzględnia on najnowsze wskazania dokumentów Stolicy Apostolskiej na temat liturgii. Organiści, muzycy kościelni i wszyscy, dla których ważna jest troska o piękno liturgii, znajdą w nim szeroki wybór melodii części stałych Mszy Świętej, psalmów, pieśni na poszczególne okresy roku liturgicznego oraz hymny i pieśni okolicznościowe. ZAMÓW ŚPIEWNIK » «Przykazanie nowe daje wam, abyście miłowali jedni drugich, jak ja was umiłowałem, abyście i wy miłowali siebie nawzajem. Po tym poznają wszyscy, że Moimi uczniami jesteście, iż miłość będziecie mieli jedni do drugich» ( J.13; 34 - 35 ).
Dlaczego Jezus nazywa „nowym” przykazanie, byśmy się wzajemnie miłowali? Tylko raz Jezus mówi o przykazaniu, że jest „nowe”. Wieczorem przed swoją męką powiedział do uczniów: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.” (J 13, 34) Na czym polega ta nowość? Czy wzajemnej miłości nie wymagało dawne przykazanie: „będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19, 18)? Jezus nadaje miłości nowy wymiar. Mówi: „jak Ja was umiłowałem” w tej samej chwili, kiedy z miłości oddał wszystko. „Było to przed Świętem Paschy. Jezus (...) umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.” (J 13, 1) Zaczął od umycia im nóg, mówiąc: „Dałem wam bowiem przykład.” (w. 15) Później, głęboko wstrząśnięty tym, że jeden z Dwunastu, apostoł Judasz, miał Go zdradzić, nie przestaje go kochać i okazuje swoją miłość, podając mu kawałek chleba: „wziął chleb i podał Judaszowi” (w. 26). Najpierw dał im przykład, później podał kawałek chleba, w końcu dopełnił swoje dary zostawiając uczniom nowe przykazanie: „Przykazanie nowe daję wam”. Tuż przed tą chwilą padły zagadkowe słowa: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą.” (w. 31) W jaki sposób Chrystus został otoczony chwałą, zanim przez krzyż i zmartwychwstanie wszedł do chwały swego Ojca? Już został otoczony chwałą, bo Jego chwałą jest to, że kocha. I właśnie dlatego teraz, kiedy „do końca ich umiłował”, objawiła się Jego chwała. Judasz „wyszedł w noc”, aby Go wydać. Jednak Jezus nie przyjmuje wydarzeń biernie: wydany, oddaje samego siebie, nadal kocha w sytuacji, która wydaje się beznadziejna. To jest Jego chwała. Przez nowe przykazanie Jezus włącza uczniów w to, co sam przeżywa, uczy ich kochać tak, jak sam kocha. Tego wieczoru modlił się: „aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich. (J 17, 26) Od tego momentu, jako miłość, zamieszka w nich, będzie w nich kochał. Jezus nie daje tylko słów, które trzeba przestrzegać, daje siebie samego. Dając nowe przykazanie, Jezus czyni dar ze swojej obecności. W Ewangeliach zapisanych przez Mateusza i Marka, po wyjściu Judasza natychmiast następuje ustanowienie Eucharystii; u Jana wtedy Jezus daje nowe przykazanie. Nowe przykazanie, tak jak Eucharystia, jest rzeczywistą obecnością. Tej nocy Jezus „wziął kielich, mówiąc: Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej” (1 Kor 11, 25). Jego przykazanie jest więc nowe, ponieważ należy do Nowego Przymierza, zapowiadanego przez proroka Jeremiasza: „zawrę z domem Izraela nowe przymierze (...) Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach” (Jr 31, 31-34). W Nowym Przymierzu dawne przykazanie dane jest w nowy sposób. Boże prawo nie jest już wypisane na kamiennych tablicach, ale wypisane na naszych sercach przez Ducha Świętego, który jednoczy naszą wolę z wolą Boga. Jakie znaczenie mają przykazania dla naszej więzi z Bogiem? Według Jana apostoła komunia z Bogiem urzeczywistnia się poprzez przestrzeganie przykazań: „Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim.” (1 J 3, 24) Na Synaju Bóg zawarł przymierze z tymi, „którzy Go miłują i strzegą Jego praw” (Pwt 7, 9). Jeśli cofnąć się jeszcze dalej, do samych początków, Biblia mówi, że stworzywszy człowieka Bóg dał mu równocześnie przykazanie (Rdz 2, 16-17). Tak jakby bez przykazań nie istniały więzi z Bogiem. Można by odczuwać tę wszechobecność przykazań jako ciężar. A jednak, jakkolwiek paradoksalne może się to wydawać na pierwszy rzut oka, przykazania Boże są potwierdzeniem naszej wolności. Poprzez przykazania Bóg mówi do nas. To, co my nazywamy „dziesięcioma przykazaniami”, w Biblii nosi nazwę „dziesięciu słów” (na przykład Księga Wyjścia 34, 28). Poprzez przykazania Bóg mówi do nas i zachęca, byśmy sami wybrali (Pwt 30, 15-20). Zwierzętom Bóg dał zdolność instynktownego rozpoznawania tego, co słuszne. Do nas, ludzi, przemówił poprzez przykazania, ryzykując dał nam wolność. „Synogarlica, jaskółka i żuraw zachowują czas swego przylotu. Naród mój jednak nie zna Prawa Pańskiego!” (Jr 8, 7). Bóg ani nie programuje, ani nie wymusza zachowania człowieka. Mówi do nas. Jeremiasz skarży się na sytuację, jaka może z tego wyniknąć. Jeśli jednak Bóg nie chce prowadzić nas inaczej niż mówiąc do nas przez przykazania, to dlatego, że nasz wolny wybór – jakikolwiek miałby on być – liczy się dla Niego bardziej niż nasze poprawne zachowanie. Któregoś dnia młody człowiek spytał Jezusa: „co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” Jezus odpowiedział mu: „Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania.” (Mt 19, 16-17) Dlaczego Jezus przeciwstawia zwykłe zachowywanie przykazań pytaniu o to, co trzeba czynić dobrego? Przykazania są czymś innym niż informacja o tym, co jest dobre, a co złe. Jezus przypomina, że „jeden tylko jest Dobry”. Poprzez przykazania Bóg nie przekazuje nam wiedzy o tym, co jest dobre, a co złe, ale wezwanie do słuchania i wprowadzania w życie tego, co słyszymy. Reakcja Jezusa każe myśleć o pierwszym przykazaniu Bożym wypowiedzianym w raju, kiedy Stwórca zabronił jeść „z drzewa poznania dobra i zła” (Rdz 2, 17). To zadziwiające przykazanie, które wzywa, przynajmniej na początku, żeby zrezygnować z poznania dobra i zła! To przykazanie wymaga, by Bogu pozostawić wiedzę. Umacnia ono w centrum ludzkiej egzystencji obszar niewiedzy, wolną przestrzeń dla zaufania, słuchania Boga. Przykazania odnawiają nasze więzi z Bogiem, kiedy rozpoznajemy w nich echo przykazań z raju, głos Boga, który mówi do nas: „Pozwól mi być twoim Bogiem, pozwól mi wskazywać ci drogę, zaufaj mi!” List z Taizé: 2003/4Ys4ft.